Δευτέρα 25 Φεβρουαρίου 2013

Προλογίζοντας τα "ξεχωρίσματα"

 
Προλογιζοντας
 
         Σαν το σιτάρι σπέρνεται
         στον κόσμο η αλήθεια
 κι απ’ τον καθάριο σπόρο της
φυτρώνουν παραμύθια.  
                 
    Γεώργιος Δροσίνης

Αναμφίβολα, γελάμε λιγότερο και παίζουμε λιγότερο και ντυνόμαστε την άβολη ένδυση των 
        μεγάλων, αλλά κάτω από το κοστούμι υπάρχει πάντα το παιδί που είμαστε, που οι ανάγκες του
        είναι απλές, που η καθημερινή ζωή του περιγράφεται ακόμη καλύτερα στα παραμύθια.
                 
Παραβιάζοντας, λοιπόν, το πρωτόκολλο των εθιμοτυπικών προσφωνήσεων και χαιρετισμών σας
       καλωσορίζουμε όλους, έτσι -απλά, σαν παιδιά έτοιμα να ακουμπήσουν την ψυχή στα φτερά
       του παραμυθιού και να κοινωνήσουν την αλήθεια της ζωής μέσα από αυτό.
        Της ζωής που είναι το πιο όμορφο παραμύθι απ’ όλα.
 
 
«Πολύ αργά για τον κόσμο» μας λέει κάπου στο Άκος Ψυχής η Όλγα Ντέλλα. "Είναι πολύ αργά /
        Για να αλλάξουμε τον κόσμο /Αλλά κάποιοι φροντίζουν /Να τον κάνουν /Ολοένα /Χειρότερο".
 
 Αλλά ευτυχώς, Όλγα, δική και αγαπημένη όλων, όλων όσων τη μέθεξη της ποίησης ποθούν
       -καθώς οι ποιητές άπειρα κάνουν την ψυχή τους θρύμματα και αφειδώς ως θεία κοινωνία μοιράζουν-
      ευτυχώς υπάρχουν και εκείνοι, οι άλλοι άνθρωποι που με σαϊτα την αγάπη ξέρουν και υφαίνουν το
       μεγαλείο της ζωής και ποίημα το κάνουν και παραμύθι.
 
      Και όπως λέει πάλι κάπου αλλού «Αν κάποτε ξεμπερδέψουμε με τα λόγια /Θα υπάρχει πάντα /Η ποίηση
      /Να ομορφαίνει /Πρώτα /Τη ζωή μας /Κι ύστερα /Των άλλων». Η ποίηση και το παραμύθι.

Τ    Την Όλγα Ντέλλα, όπως το σπόρο της αθέατης ομορφιάς -από το παραμύθι του ποιητή Αργύρη Χιόνη-
       άνεμος φύσηξε και την έφερε στη γη της Δυτικής Μακεδονίας να κοιλοπονά και να γεννάει εδώ στις
       μικρές μας πόλεις.
Ήρθε και με την τρυφερή δύναμη της αγάπης και με το όνειρο μεταμορφώνει τις
      πέτρες σε λουλούδια.
Την ακολουθούμε στα μονοπάτια της τα αλλιώτικα και μέσα στους ψιθύρους των
      δένδρων – της Ιτιάς – και των ποταμών – του Ποταμού – και των στοιχειών της φύσης κάτι από τη δική
       μας αλήθεια και το όνειρο γυρεύουμε να βρούμε.

Στίχοι έγιναν οι ψίθυροι της Ιτιάς και οι σιωπές της, γεμάτες αγάπη, προσμονή,
      θλίψη, παράπονο, όνειρο, ελπίδα, αγάπη.
Στίχοι ξεπήδησαν και από τα νερά του Ποταμού που πότε
      ήμερα και τρυφερά λόγια αγάπης μουρμουρίζουν και πότε ανταριασμένα και θολά να αποδράσουν από
      την ευθύνη της αγάπης πολεμούν.
       Στίχοι και τρυπώνουν στις ψυχές τις έτοιμες ν’ αγαπήσουν -τις φοβισμένες στην αγάπη να αφεθούν-
       αυτές που διψούν για τη δροσιά του Ποταμού και της Ιτιάς το χάδι.
 
 
 Και οι στίχοι έγιναν εικόνες  από
       το ζωγράφο Γιώργο Κόλλα που με το δικό του, ιδιαίτερο τρόπο αποτύπωσε την ομορφιά της Ιτιάς και
      του Ποταμού και έδωσε μορφή σε όσα αρθρώθηκαν και σε όσα βουβά από την καρδιά ειπώθηκαν.
      Σπόροι έγιναν οι στίχοι και βρήκαν ανοικτά και ακούμπησαν στο οργωμένο της ψυχής χωράφι άλλων
      ποιητών, και  ήρθαν απόψε να μοιραστούν μαζί μας το γλυκόπικρο καρπό και ο καθένας τη γεύση που
      του άφησε να μας ομολογήσει.

      Πρώτος ο Γιώργος Δελιόπουλος  φανερώνει τα αποτυπώματα της Ιτιάς και του ποταμού για να δώσει
      το χέρι στην Ειρήνη Λαρδούτσου και να πει τον τρόπο που  μέσα της κύλησε ο ποταμός και την άγγιξε
       η Ιτιά ενώ στην έξοδο θα την περιμένει ο Νίκος Χούλης τον οποίο το ρεύμα του ποταμού έφερε κοντά
       μας από τη Χίο.
 
 
       Προτού έρθει η ώρα για το ίδιο το παραμύθι - τότε που οι στίχοι συναντούν τις νότες και οι νότες τους
       στίχους χάρη στη Χριστίνα και τη Δώρα Τανή.
 
        Φωτεινή Βουλκίδου

2 σχόλια: